Σπύρος Στάλιας : Η παραβολή του Μ. Kalecki ή Τι κάνει ένα σύγχρονο Κράτος.

Σπύρος Στάλιας Οικονομολόγος PhD

Μετά το θάνατο, το 1935, του Πολωνού στρατιωτικού δικτάτορα Józef Piłsudski, το καθεστώς του συνέχισε κάτω από μια ομάδα στρατιωτικών συντρόφων του, γνωστών ως «οι συνταγματάρχες». Ένας από τους συνταγματάρχες, που ήταν υπεύθυνος για την οικονομική ανάπτυξη, ήθελε να κατανοήσει τις αρχές που διέπουν την σταθεροποίηση της οικονομίας. Κάλεσε ένα συνάδελφο και φίλο του διάσημου οικονομολόγου Μ. Kalecki, τον Ludwik Landau, για να του εξηγήσει τις αρχές των «νέων οικονομικών».

“Η παγίδα του Θουκυδίδη”! Έρχεται Παγκόσμιος Πόλεμος;

Γράφει ο
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΩΡΑΦΑΣ*

Η παγίδα του Θουκυδίδη είναι μία θεωρία η οποία προσπαθεί να εξηγήσει τις σχέσεις ανάμεσα σε μία ηγεμονική δύναμη που βρίσκεται σε άνοδο και σε μία ηγεμονική δύναμη που βρίσκεται σε πτώση. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, οι τριβές μεταξύ των δύο ηγεμονικών δυνάμεων μπορεί να οδηγήσουν σε ηγεμονικό πόλεμο. Αν η δύναμη που βρίσκεται σε πτώση κερδίσει αυτόν τον πόλεμο, τότε θα συνεχίσει την ηγεμονία της, αν τον χάσει, τότε θα την διαδεχτεί η αναδυόμενη δύναμη.

Η Θεωρία του Πολέμου κατά Clausewitz στην εποχή του κορονοϊού

Γράφει ο Γεώργιος Τορνικάντης

Ο μεγάλος Πρώσος στρατιωτικός και θεωρητικός του πολέμου στο πολύκροτο βιβλίο του ‘’Η Θεωρία του Πολέμου’’ εξηγεί με αναλυτικό τρόπο και με στρατιωτική συνέπεια πως ‘’Ο πόλεμος διεξάγεται από τους στρατιωτικούς, αλλά αποφασίζετε από τους πολιτικούς. Οι στρατιωτικοί και το επιτελείο είναι αυτοί, οι οποίοι πολεμούν με τα μέσα που τους δίνονται και διαθέτουν, όμως ο στόχος και ο σκοπός του πολέμου καθορίζεται από τους πολιτικούς και την κυβέρνηση του κράτους.’’

Η πράσινη απάτη

Με τις δήθεν περιβαλλοντικές τους ευαισθησίες, προσπαθούν να κερδίσουν την κοινή γνώμη κυρίως οι αριστερόστροφες πολιτικές παρατάξεις – αυτές που υπηρετούν ουσιαστικά το νεοφιλελευθερισμό και τις ελίτ που προσβλέπουν σε κερδοφόρα επιχειρηματικά εγχειρήματα, επιδοτούμενα από τους φορολογουμένους. Εκείνες που υποστηρίζουν το διεθνισμό, την ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση, τη μαζική μετανάστευση που έχει καταστρέψει οργανωμένες κοινωνίες, όπως της Σουηδίας και την κατάργηση των εθνικών συνόρων, οπότε της Δημοκρατίας – θέσεις δηλαδή που δεν διαφέρουν καθόλου από αυτές των «ανοιχτών κοινωνιών» τύπου G.Soros και τις οποίες μιμούνται τα υπόλοιπα κόμματα, επειδή δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Όλοι όμως καταλαβαίνουμε, για παράδειγμα, πως η Γερμανία της Bayer που καταστρέφει την αγροτική γη ή της Volkswagen, γνωστής από την απάτη των ρύπων, δεν μπορεί να πιστεύει πραγματικά στην προστασία του περιβάλλοντος – αλλά πως ο σκοπός της δεν είναι άλλος από το να μας πουλήσει τις ανεμογεννήτριες της και όλα τα άλλα που παράγει, όχι φυσικά για να βοηθήσει το κλίμα, αλλά την οικονομία της.

Ο φαύλος, διαβολικός κύκλος του Fisher

Η εποχή του αποπληθωρισμού που ξεκίνησε με την παγκοσμιοποίηση, καθώς επίσης με την άνοδο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στη Δύση, φτάνει στο τέλος της – κρίνοντας από τη στροφή των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας προς τον οικονομικό εθνικισμό, καθώς επίσης από τα βουνά του χρέους που έχουν συσσωρευτεί και τα οποία μπορούν να μειωθούν μόνο πληθωριστικά (εναλλακτικά με τη χρηματοπιστωτική καταστολή ή/και με τις μαζικές διαγραφές, κάτι που όμως είναι πολύ δύσκολα εφικτό). Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα έχει βυθιστεί ξανά στον αποπληθωρισμό, ενώ είναι σε τέτοιο βαθμό υπερχρεωμένη, όσον αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και το κόκκινο ιδιωτικό χρέος που καθιστά αδύνατη τη βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας της – ενώ εκτός από τα οικονομικά της προβλήματα, μαστίζεται επί πλέον από κοινωνικά, μεταναστευτικά και γεωπολιτικά. Στα πλαίσια αυτά δύσκολα μπορεί κανείς να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον – εάν δεν θέλει να κατηγορηθεί ως αιθεροβάμων. 

Σπύρος Στάλιας : Ο κύριος Κέϋνς και η νεοφιλελεύθερη σκέψη και πολιτική πρακτική

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D 

 

(Στον Θέμι Συμβουλόπουλο και στο Γιάννη Αθανασιάδη) 

Το άρθρο αυτό χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τον νεοφιλελευθερισμό, ως θεωρητικό οικοδόμημα αλλα και ως πολιτική πρακτική, και στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η κεϋνσιανή και μετακεϋσινή θεωρία, ως απάντηση στον νεοφιλελευθερισμό αλλά και ως επίθεση προς αυτόν, με στόχο να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τα ζόμπι αυτά τραπεζικά οικονομικά της ευρωζώνης. 

Στάλιας : Ο Κέϋνς και ο Θάνατος του Τραπεζίτη

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD

Από το Κέϋνς μάθαμε ότι σε καταστάσεις κρίσης δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να περιμένει ένα κράτος ή ένας λαός ποτέ θα αποφασίσουν οι τράπεζες και οι κεφαλαιούχοι να επενδύσουν στην πραγματική οικονομία τα σπάνια κεφάλαια τους, τα οποία είναι ορισμένα καθορισμένα και έχουν πέσει από ελικόπτερα.

ΑΝ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΕΙΣ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ…

Η ΓΕΝΝΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟY 

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

Η παρούσα εργασία αποτελεί μια γραφική απεικόνιση και παρουσίαση των θεωρητικών απόψεων περί νομίσματος όπως εκφράζονται στα συγγράμματα και τα άρθρα του Σπύρου Λαβδιώτη και στην πρωτοποριακή εργασία του Wynne Godley, ‘Finance and National Income Determination: An Integrated Approach’ Working Paper No 167, June 1996, The Levy Economics Institute at Bard College. 

Θεωρίες συνωμοσίας

Όπως δίδαξε πρώτος ο Γκέμπελ, η συνεχής επανάληψη ενός κραυγαλέου ψέματος το μετατρέπει σε αλήθεια στα αυτιά της κοινής γνώμης, η οποία ενημερώνεται κυρίως από τους τίτλους των καθεστωτικών ΜΜΕ – αδυνατώντας να σκεφθεί αν πράγματι είναι αληθινοί ή/και τι επιδιώκεται.

Οι Ηθικοί Αυτουργοί

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Ο Alan Greenspan ήταν από το 1987 έως το 2006 ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED). Ήταν ο άνθρωπος που επέβαλε στον κόσμο την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ο άνθρωπος που εισηγήθηκε και πέτυχε την κατάργηση κάθε κανονισμού στη λειτουργία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, ο άνθρωπος που υπέδειξε στα πανεπιστήμια να διδάσκουν τους φοιτητές ότι οι ελεύθερες αγορές πάντα τιμολογούν σωστά οτιδήποτε τιμολογείται, είναι ο άνθρωπος που έπεισε ότι οι κρίσεις είναι παρελθόν για τον καπιταλισμό, και τέλος είναι ο άνθρωπος που έκανε τον Πρόεδρο Bill Clinton να πει την διάσημη φράση τότε (1996) ότι ‘η εποχή των μεγάλων κυβερνήσεων τελείωσε’. Όλα τα παραπάνω, συμφώνα με τον Alan Greenspan πατέρα σου σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, θα μας οδηγούσαν στην ανάπτυξη και στην καθολική ευημερία.

Χάος και ΕΕ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ 

Το χάος μπορεί να είναι ευεργετικό και να προκαλέσει αλλαγές (όσο και εάν οι άνθρωποι αντιδρούν στις αλλαγές) αλλά δεν είναι σίγουρο εάν η νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί θα είναι ευεργετική και σε ποιον θα είναι ευεργετική. 

Ο Smith (2007) υποστηρίζει ότι θεωρία του χάους είναι η μελέτη του τρόπου που μικρές αλλαγές στα πράγματα, ως έχουν την παρούσα στιγμή, μπορεί να έχουν πολύ σημαντικές συνέπειες για το μέλλον (το πέταγμα της πεταλούδας). Η θεωρία του χάους πλέον συνδυάζεται με τα οικονομικά και με τη διοίκηση επιχειρήσεων. Πιθανόν η θεωρία αυτή να μπορεί να εφαρμοσθεί και σε επίπεδο χωρών και γεωοικονομίας 

Η Ναόμι Κλάιν, ο Μίλτον Φρίντμαν και τα συμφέροντα των πολυεθνικών!

Τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιβάλλονται σταδιακά παίρνοντας τη μορφή της οικονομικής ιδεολογίας!

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Η οικονομική σχολή στο Σικάγο αποτέλεσε το μεγάλο οχυρό της νεοφιλελεύθερης εξόρμησης. Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο «Το Δόγμα του Σοκ» αναφέρει: «Ελάχιστα ακαδημαϊκά περιβάλλοντα μυθοποιήθηκαν τόσο πολύ όσο το Τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Σικάγου τη δεκαετία του 1950, καθώς όσοι ανήκαν σε αυτό το περιβάλλον δεν το αντιμετώπιζαν μόνο ως πανεπιστημιακή σχολή αλλά και ως σχολή σκέψης. Ο στόχος δεν ήταν απλώς η διδασκαλία των φοιτητών του ιδρύματος, αλλά και η οικοδόμηση και ισχυροποίηση της οικονομικής Σχολής του Σικάγου, πνευματικού δημιουργήματος μιας φατρίας συντηρητικών ακαδημαϊκών των οποίων οι ιδέες αποτελούσαν ένα επαναστατικό προπύργιο εναντίον της τότε κυρίαρχης “κρατικίστικης” σκέψης.

Πολ Κρούγκμαν: "Αν η Ευρώπη δεν είναι δημοκρατική, τότε τι είναι;"

Την άποψη πως η Ευρωζώνη εξωθεί την Ελλάδα σε έξοδο από το ευρώ διατύπωσε για ακόμη μια φορά ο Πολ Κρούγκμαν. 

Ο νομπελίστας οικονομολόγος, μιλώντας στην εκπομπή Newsnight, ανέφερε ότι η Ευρωζώνη θέτει «παράλογα αιτήματα», σημειώνοντας πως «είναι λυπηρό να παρουσιάζεται πως η Ελλάδα ζητάει καλύτερους όρους».

Είμαστε τελικά μέσα ή έξω από το ευρώ; Μετά τα ροδακινα εκτός χρηματοδότησης και οι τράπεζες!

Ούτε ένα ευρώ δεν θα δοθεί στις ελληνικές τράπεζες από το νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης της ΕΚΤ, το “TLTRO”!

Τα περίπου 250 δισ. ευρώ που θα διοχετεύσει σε πρώτη φάση από τον Σεπτέμβριο ο κ. Draghi στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα – από ένα σύνολο περίπου 850 δισ. ευρώ – δεν θα αφορούν τις ελληνικές τράπεζες για ένα πολύ απλό λόγο: τα κρατικά ομόλογα που έχουν στην διάθεσή τους οι ελληνικές τράπεζες είναι χαμηλής διαβάθμισης και δεν είναι αποδεκτά ως εγγυήσεις για την απορρόφηση των πάμφθηνων τετραετούς διάρκειας δανείων από την ΕΚΤ!
 

Η διαφημισμένη εσωτερική υποτίμηση κατέληξε σε υποτίμηση του νομίσματος εντός της Ελλάδας!

Το βασικό επιχείρημα του μνημονιακού μπλόκ, το οποίο στράφηκε με επιτυχία εναντίον όλων εκείνων που πρότειναν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ήταν η βέβαιη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος.

Σήμερα όμως (και η κατάσταση θα χειροτερεύσει), τα δυσεύρετα λιγοστά ευρώ που βρίσκουν οι Έλληνες, έχουν στην πράξη το ίδιο αποτέλεσμα με ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.

Η Τρόικα μένει και επιμένει στις δεσμεύσεις – Η Κυβέρνηση μένει και επιμένει στην κοροϊδία

Στην Ελλάδα τα «φυντάνια» μας συνεχίζουν να πανηγυρίζουν για την οικονομική πολιτική που εφαρμόζουν και συνεχίζουν ακάθεκτοι την προσπάθεια νας μας πείσουν πως είναι η μοναδική σωσστή και πως έχει ήδη προσφέρει στον λαό!!!!

Ζήτω η τρέλα…

«Η Ελλάδα ακολουθεί το δρόμο εκείνων των μεταρρυθμίσεων που είναι σε όφελος του ελληνικού λαού, δηλαδή που αυξάνουν το εθνικό προϊόν, ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας και μειώνουν τις τιμές καταναλωτή, διευκολύνοντας έτσι και την πρόσβασή της στις διεθνείς χρηματαγορές χωρίς ανάγκη νέων μνημονίων και μέτρων λιτότητας», αναφέρουν από την κυβέρνηση, που αποδεικνύεται καθημερινά πως εργάζεται σκληρά για την εκτέλεση των εντολών των δανειστών και καθόλου για τον απλό Έλληνα πολίτη, τα προβλήματα του οποίου ολοένα και μεγαλώνουν.