Λαϊκισμός και παγκοσμιοποίηση

Το περισσότερο εμπόριο, οι χαμηλότεροι δασμοί, καθώς επίσης οι ελεύθερες αγορές, παρέχουν στα Έθνη που συμμετέχουν μεγαλύτερη ευημερία – αρκεί η διαδικασία αυτή να συνοδεύεται από ένα δίχτυ προστασίας των «ηττημένων», κρατών ή πολιτών, όπως αυτό που εξασφάλιζε ο κοινωνικός φιλελευθερισμός μετά το 2ο παγκόσμιο Πόλεμο.

«Όταν πουλάς εμπορεύματα ή υπηρεσίες μέσα στη χώρα σου είσαι επιτυχημένος – ενώ όταν πουλάς στο εξωτερικό είσαι ήρωας» (σύγχρονη κινέζικη παροιμία).

Ο ορισμός της αποχαύνωσης

Οι Έλληνες, από το 2010 και μετά, παρακολουθούν με απόλυτη ψυχραιμία την κηδεία τους, χωρίς να αντιδρούν καθόλου σαν να μην πρόκειται για τους ίδιους, αλλά για κάποιους άλλους – έχοντας αλλοτριωθεί από τις ανόητες ενοχές και τους αδικαιολόγητους φόβους τους.

«Η κυλιόμενη χρεοκοπία θα συνεχίζεται, η χώρα θα λεηλατείται, οι συντάξεις και οι μισθοί θα μειώνονται, οι φόροι θα αυξάνονται, οι γάζες στα νοσοκομεία θα είναι είδος πολυτελείας, η ινσουλίνη, η βενζίνη και το χαρτί υγείας επίσης, ενώ οι Έλληνες θα φοβούνται όλο και περισσότερο τη σύγκρουση – σκύβοντας κάθε φορά το κεφάλι« (πηγή).

Η Αυστραλία, η Ελλάδα και το νομοτελειακό κραχ

Όταν πάψει η μουσική στο θέμα της ρευστότητας του συστήματος, τότε τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν πολύπλοκα. Για εκείνο το χρονικό διάστημα όμως που η μουσική παίζει, τότε πρέπει να σηκώνεσαι και να χορεύεις – ακόμη χορεύουμε.

«Ο κάθε επενδυτής και όχι μόνο γνωρίζει πως οι μετοχές, τα ακίνητα και όλα τα άλλα πάγια περιουσιακά στοιχεία σε πολλές χώρες είναι υπερτιμημένα, οπότε έχουν σχηματισθεί δεκάδες φούσκες – κανένας όμως δεν θέλει να το πει, επειδή όλοι ωφελούνται από το ότι οι τιμές δεν πέφτουν. Τίποτα όμως δεν διαρκεί αιώνια» (F.C.).

Economist: Προετοιμαστείτε το 2018 για το νέο παγκόσμιο νόμισμα τον Φοίνικα

Τι ανέφερε το 1988 ο Economist σε άρθρο του για το νέο παγκόσμιο... νόμισμα που θα έρθει το 2018 

9 Ιανουαρίου 1988.

Ο Economist δημοσιεύει ένα άρθρο που ήταν και πρωτοσέλιδο προβλέποντας ότι το 2018 δηλαδή μετά από 30 χρόνια θα έχουν αντικατασταθεί τα νομίσματα από ένα διεθνές νόμισμα τον Phoenix (Φοίνικα). 

Τι ανέφερε το άρθρο του Economist στις 9 Ιανουαρίου 1988;

Η νομισματική ζώνη του Φοίνικα

Η μοναδική εναλλακτική δυνατότητα αυτόνομης επιβίωσης των βιομηχανικών κρατών είναι ο προστατευτισμός – ο οικονομικός εθνικισμός δηλαδή που σχεδιάζουν να υιοθετήσουν οι νέες κυβερνήσεις των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας και ο οποίος μάλλον θα παραμείνει στη θεωρία (ηχητικό).

Άρθρο

Η μακράν μεγαλύτερη αλλαγή στην παγκόσμια οικονομία από τις αρχές του 1970, όπου υπενθυμίζουμε πως καταργήθηκε ο κανόνας του χρυσού και ξεκίνησε η σύγχρονη εποχή των χρημάτων χωρίς αντίκρισμα (Fiat money), ήταν και είναι η αντικατάσταση των εμπορευματικών συναλλαγών από τις ροές κεφαλαίων – ως εκείνη η δύναμη που οδηγεί και καθορίζει τις συναλλαγματικές ισοτιμίες. 

Προβλέψεις μίας παγκόσμιας κατάρρευσης

Οι πιθανότητες να ξεκινήσει ο οικονομικός Αρμαγεδδών από την Αυστραλία είναι πολύ μεγάλες, χωρίς να υποτιμώνται άλλες μεγάλες χώρες όπως οι Η.Π.Α. και η Κίνα – με τα εξωτερικά χρέη πολλών ευρωπαϊκών χωρών να μην είναι καθόλου αμελητέα, αναφέροντας πως της Ιταλίας υπερβαίνουν τα 2,14 τρις $, της Γερμανίας και της Γαλλίας τα 4,7 τρις $, ενώ της πολύ μικρότερης Ολλανδίας τα 3,8 τρις $.

«Η φούσκα του χρέους των νοικοκυριών στην Αυστραλία είναι μεγαλύτερη από αυτές που είχαν παρατηρηθεί τις δεκαετίες του 1880 ή του 1920 – των περιόδων που είχαν προηγηθεί των δύο μεγάλων υφέσεων της χώρας. Ως ποσοστό του διαθεσίμου εισοδήματος έχει σημειώσει ένα νέο ρεκόρ, φτάνοντας στο 190,4%. Την ίδια στιγμή έχει κλείσει το παράθυρο για τη λήψη προληπτικών δράσεων, όσον αφορά την ομαλή αποκλιμάκωση των διαρθρωτικών μακροοικονομικών ανισορροπιών. Με απλά λόγια, δεν υπάρχει πλέον καμία δυνατότητα να αποφευχθεί οι οικονομικός Αρμαγεδδών που θα πλήξει τη χώρα» (John Adams).

Γιατί ποτέ δεν θα έχουμε οικονομική ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Για να κατανοήσουμε γιατί η οικονομική ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας είναι αδύνατον να επέλθει στη χώρα μας, θα πρέπει να κατανοήσουμε τα θεμελιώδη δόγματα πάνω στα όποια στηρίζεται το οικοδόμημα της ευρωζώνης. Αν αυτά δεν κατανοηθούν είναι αδύνατον να αντιδράσουμε, και ξεκάθαρα να δούμε τι πρέπει να κάνουμε στο άμεσο μέλλον για την ζωή μας, ως Λαός και Έθνος. Βεβαίως, αυτές τις αρχές, θα έπρεπε να τις είχαμε εμπεδώσει πριν εισέλθουμε στην ευρωζώνη.

Αυτό το καθήκον όμως, να διευκρινιστεί ξεκάθαρα στον Ελληνικό Λαό τι πράγματι σήμαινε για αυτόν η είσοδος στην ευρωζώνη, ήταν ένα καθήκον της καθεστηκυίας τάξης και των πολιτικών κομμάτων, που δεν το έπραξαν, προφανώς από αγνωσία και από ιδιοτέλεια. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο, υποφέρουμε και θα υποφέρουμε. Αυτοί λοιπόν που το καθήκον αυτό δεν το έπραξαν, για τους δυο λόγους, θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, όπως επίσης και αυτοί που διοίκησαν και διοικούν υπό καθεστώς μνημονίων, και εννοώ όλες τις εξουσίες που συνθέτουν την Διοίκηση του Ελληνικού Κράτους.

Κίνδυνος χρηματιστηριακού κραχ στη Γερμανία;

Τα χρηματιστήρια αποτελούν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, στο οποίο όταν κάποιος κερδίζει, ένας άλλος χάνει – ενώ το επόμενο βασικό συμπέρασμα είναι πως οι τιμές τόσο των επιχειρήσεων, όσο και των ακινήτων, ακολουθούν μακροπρόθεσμα την εξέλιξη των μισθών.

Άρθρο

Στην οικονομία αναφερόμαστε σε «αναπτυξιακούς κύκλους», οι οποίοι χαρακτηρίζονται από ανόδους και καθόδους. Εν προκειμένω μία σημαντική διαπίστωση είναι το ότι, σε έναν αναπτυξιακό ανοδικό κύκλο οι επιχειρήσεις δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας – ενώ τα συνολικά λειτουργικά τους κέρδη αυξάνονται συνήθως ταχύτερα από τους συνολικούς μισθούς.

Ιταλία, αναδιάρθρωση χρέους και έξοδος από την Ευρωζώνη;

Η Ελλάδα σχεδιάζει να εκδώσει ένα πενταετές ομόλογο με κουπόνι (επιτόκιο) 4,8% – πολύ υψηλότερο δηλαδή από αυτό, με το οποίο σήμερα δανείζεται από την Τρόικα (κάτω του 2%), καθώς επίσης από τον πραγματικό ρυθμό ανάπτυξης της. Επομένως θα είναι εις βάρος του χρέους, εκτός εάν πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα που καλύπτουν τη διαφορά ή/και την εξισορροπήσει από τις ιδιωτικοποιήσεις. 

Η πλάνη της σταδιακής αλλαγής της Ευρώπης.

Του Γιάνη Βαρουφάκη

Η Ευρώπη βρίσκεται στο έλεος ενός κοινού νομίσματος που όχι μόνο ήταν περιττό για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά υπονομεύει και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για ένα νόμισμα χωρίς ένα κράτος να το υποστηρίξει- ή για τα 19 ευρωπαϊκά κράτη χωρίς ένα νόμισμα που ελέγχουν;

Η λογική απάντηση είναι είτε να καταργηθεί το ευρώ, είτε να συνοδευτεί από το ομόσπονδο κράτος που χρειάζεται. Το πρόβλημα είναι ότι η πρώτη λύση θα είναι εξαιρετικά δαπανηρή, ενώ η δεύτερη δεν είναι εφικτή σε ένα πολιτικό κλίμα που ευνοεί την εκ νέου εθνικοποίηση της κυριαρχίας.

Η Fed, οι μαύροι κύκνοι και η Ελλάδα

Η ανόητη δήλωση της κυρίας Yellen, οι κίνδυνοι κραχ στον πλανήτη και η επιμονή του de facto υπουργού οικονομικών της πατρίδας μας, του συμπλεγματικού κ. Σόιμπλε – ο οποίος προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες ότι δεν είναι θύματα αλλά θύτες, επιτιθέμενος συνεχώς στους εφοπλιστές, επειδή γνωρίζει πως η χώρα του ηττάται σταθερά από το νούμερο ένα της παγκόσμιας ναυτιλίας.

«Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι δεν θα υπάρξει ποτέ μία χρηματοπιστωτική κρίση; Θα ήταν προφανώς υπερβολικό, αλλά σκέφτομαι πως είμαστε σήμερα πολύ πιο ασφαλείς και ελπίζω ότι δεν θα συμβεί ξανά κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Πιστεύω επίσης πως δεν θα συμβεί» (J. Yellen, επικεφαλής της Fed στη διάσκεψη του Λονδίνου την Τρίτη).

Τριγμοί στην κοινωνική συνοχή από τη συνεχιζόμενη οικονομική δυσμένεια

Πολλαπλές, αλλά και πολυεπίπεδες είναι οι επιπτώσεις που παρατηρούνται τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνική δομή, χάριν του υψηλού κινδύνου φτώχειας και τη μεγάλη εισοδηματική ανισότητα που καταγράφεται στην Ελλάδα. 

Μικρά Mαθήματα Mάρκετινγκ σε Καιρό Κρίσης

Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ, συγγραφέας

Στη χώρα μας κλείνουν πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ο θάνατος του εμποράκου είναι πλέον γεγονός. Πολλές από αυτές κλείνουν γιατί δεν υπάρχει επαρκής ζήτηση για τα προϊόντα τους λόγω της κρίσης και της μειωμένης αγοραστικής ζήτησης ενώ άλλες κλείνουν γιατί οι επιχειρηματίες απλά δεν είναι καλοί επιχειρηματίες συνεπώς το «λουκέτο» είναι μία φυσιολογική κατάληξη. Και στις δύο περιπτώσεις το πρόβλημα έχει και μάρκετινγκ διάσταση στην οποία θα εστιάσω αποκλειστικά στο παρόν κείμενο. 

Η παγίδα του χρέους

Εάν δεν θέλουμε να διατηρήσουμε μία ελπίδα που θα παρατείνει απλά την οδύνη που βιώνουμε, θα ήταν καλύτερα να αποδεχθούμε πως η ανάπτυξη αποτελεί μία ουτοπική προοπτική – ενώ ασφαλώς δεν θα προέλθει από τις ιδιωτικοποιήσεις ή από την απελευθέρωση του επαγγέλματος της κομμώτριας και του φαρμακοποιού.

«Οι δυνατοί έχουν θέληση και οι αδύναμοι έχουν ελπίδα – η οποία, κατά τον Αριστοτέλη, δεν είναι τίποτα άλλο από το όνειρο ενός ξύπνιου, ενώ κατά το Νίτσε το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, αφού απλά παρατείνει την οδύνη που βιώνει«.

Το κανιβαλικό σύστημα της δομικής βίας

Η συνειδησιακή ταυτότητα των ανθρώπων, μέσω της οποίας συμμερίζονται τα συναισθήματα των άλλων ερχόμενοι νοερά στη θέση τους, έχει ανατραπεί από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που επιβάλλει το Ολιγαρχικό καθεστώς των ελίτ – σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος, ως ιστορικό υποκείμενο, δεν υπάρχει πλέον.

«Οι είκοσι ηγέτες των μεγαλυτέρων χωρών που θα συναντηθούν στο Αμβούργο, στα πλαίσια της G20, έχουν υποβιβασθεί από πολύ καιρό τώρα σε εντολοδόχους. Πρόκειται ουσιαστικά για υπηρέτες και ταυτόχρονα για μισθοφόρους της παγκόσμιας Ολιγαρχίας που κυβερνάει απολυταρχικά τον πλανήτη. Η σημερινή Δημοκρατία έχει μετατραπεί πια από πολλές πλευρές σε ένα υποκριτικό πολίτευμα. 

ΚΑΖΑΚΗΣ : Ο Δον Κανάγιας της κυβέρνησης Τσίπρα.

Τον ξέρετε τον κ. Δραγασάκη; Είναι ένας από τους κατ’ επάγγελμα άεργους της αριστεράς, ο οποίος όντας τρόφιμος επί δεκαετίες της κομματικής αντιμισθίας στο ΚΚΕ μεταπήδησε στον θαυμαστό κόσμο της διαπλοκής. Πότε; Την εποχή που βρέθηκε υφυπουργός οικονομίας στην «οικουμενική» του Ξενοφώντα Ζολώτα το 1989. Βλέπετε, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν προ των πυλών και επομένως οι χρηματοδοτήσεις εξ σοβιετίας που εξασφάλιζαν τις κομματικές αργομισθίες είχαν τεθεί εν αμφιβόλω.

Από τον Ponzi στον Minksy και από εκεί στην Λιτότητα

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Στην Γιώτα Χατζόγλου

Το θέμα μας είναι πως φτάνουμε από την ’άπληστη αιωνιότητα’ του Ponzi στην θλιβερή στιγμή του Minksy (Minksy Moment) και από εκεί στα μνημόνια και την λιτότητα.

Παραδοσιακά, ας πούμε από το 1933 έως το 2000, οι τράπεζες δάνειζαν με βάση την διαφαινομένη οικονομική εξέλιξη του δανειζομένου, τις υποθήκες που διέθετε για την εξασφάλιση του δανείου και τέλος λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτή καθ αυτή την προσωπικότητα του δανειζομένου. Αν αυτά τα στοιχεία, κατά την κρίση της τράπεζας, ήσαν ικανοποιητικά για την αποπληρωμή του δανείου και των τόκων, τότε η τράπεζα προχωρούσε στην εκταμίευση του δανείου.

Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες

Μπορεί η Ελλάδα να έχει το ίδιο νόμισμα με μία χώρα που είναι σε θέση να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης τόσο εύκολα και χωρίς να της το επιβάλλει κανείς, όπως κάνει η Γερμανία από το 2000, επιτυγχάνοντας την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εις βάρος των Πολιτών της;

«Η μεγάλης κλίμακας διαδικασία (process) της Λισσαβόνας, στόχος της οποίας ήταν να μετατρέψει την ΕΕ στην πλέον ανταγωνιστική περιοχή του πλανήτη, απέτυχε παταγωδώς. Αντί όμως να τη διευθετήσουμε εκ νέου, να την διαμορφώσουμε από την αρχή, μετρείται, ασχολούμαστε καλύτερα με το πόσο είναι το εξωτερικό πλεόνασμα της Γερμανίας εντός της Ευρώπης. 

Η Δημοκρατία Μετατρέπεται σε Δικτατορία.

(Αναδημοσίευση Άρθρου του 2013)

Με ποιο τρόπο η Ευρωπαϊκή Ένωση ελέγχεται από τα εταιρικά συμφέροντα

Η Ε.Ε των Βρυξελλών παρουσιάζει τον εαυτό της σε όλο τον κόσμο, ως ένα λαμπρό παράδειγμα της δημοκρατίας του 21ου αιώνα. Ωστόσο στην πραγματικότητα, αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.

Στην αληθινή δημοκρατία όλη η εξουσία ανήκει στο λαό. Η αρχή του «διαχωρισμού των εξουσιών» ανάμεσα στα τρία επίπεδα διακυβέρνησης – Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική εξουσία – εισάγει ελέγχους και ισορροπίες, για την προστασία από τις καταχρήσεις. Αυτή η αρχή έχει γίνει παγκόσμια αποδεκτή, μετά από αγώνες της ανθρωπότητας, που κράτησαν χιλιάδες χρόνια.

Η γερμανική πρόταση εξόδου από την Ευρωζώνη

Μία διαγραφή του χρέους θα πρέπει να συνδεθεί τουλάχιστον με την εγκατάλειψη της νομισματικής ένωσης για ένα χρονικό διάστημα – ενώ ένα εθνικό νόμισμα για την Ελλάδα έχει ρίσκα, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα μία ελπιδοφόρα αλλαγή στρατηγικής για την Αθήνα.

«Αν δεχτούμε πως κάναμε πολλά λάθη στο παρελθόν, αν δεχτούμε πως εμείς χρωστάμε επειδή εμείς, άμεσα ή έμμεσα, κάναμε αυτά τα λάθη, αν δεχτούμε πως δεν είμαστε σε θέση να πληρώσουμε τα χρέη μας σήμερα, αλλά πρόθυμοι να το προσπαθήσουμε στο μέλλον, κυρίως όμως να διορθώσουμε τα λάθη μας, αν καταλάβουμε πως μας κυβερνάει ένα κόμμα που δεν είχε την παραμικρή ιδέα από τη διακυβέρνηση μίας χώρας όταν εκλέχθηκε, ούτε φυσικά χρήματα για να τα καταφέρει αλλά μόνο θηριώδη ψέματα και κενές υποσχέσεις, ενώ υπάρχουν δεκάδες Έλληνες κατά πολύ πιο επαρκείς, θα αρχίσουμε να βρίσκουμε το βηματισμό μας – επειδή η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη χώρα με πολύ ικανό ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο όμως είναι δέσμιο τις τελευταίες δεκαετίες ενός ολιγαρχικού πολιτεύματος που κυριαρχείται από ανεπαρκή κόμματα, με αποτέλεσμα να έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στη χώρα του.