Οδηγεί ο Ερντογάν την Τουρκία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Δ.Σταθακόπουλος

Του Δρα Δημ. Σταθακόπουλου

” Τουρκικό Σύνταγμα- έκτακτη ανάγκη – παράταση θητείας Προέδρου”

Οι εκλογές στην Τουρκία πρέπει να γίνουν μέχρι τον Ιούνιο του 2023, οπότε και συμπληρώνεται η 5ετής θητεία του Τούρκου Προέδρου ( Ιούνιος 2018 – Ιούνιος 2023).

Μπορεί ο Τούρκος Πρόεδρος να είναι υποψήφιος για δεύτερη φορά , όπως το σύστημα της Προεδρικής Δημοκρατίας ορίζει, ή όχι – σε περίπτωση που η υποψηφιότητα αυτή θεωρηθεί τρίτη – δεδομένου ότι ήταν Πρόεδρος και πριν το 2018, με το τότε ισχύον σύστημα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας ;

Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους Τούρκους Συνταγματολόγους εδώ και καιρό , με τάση θετικής απάντησης, πως όντως μπορεί.

Η χρηματοπιστωτική καταστολή

Όταν η μεσαία τάξη μίας χώρας ευημερεί, ενώ η κατώτερη (πάντοτε με εισοδηματικά κριτήρια) δεν δυσκολεύεται να επιβιώσει, τότε το πολίτευμα που επιλέγεται είναι συνήθως ο φιλελευθερισμός –με περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικό πρόσωπο, ανάλογα με τις κοινωνικές ευαισθησίες και τον παραγόμενο πλούτο, σε καθεστώς Δημοκρατίας. Χώρες όπως η Γαλλία, η Βρετανία, η Σουηδία κοκ. επιβεβαίωναν έως πρόσφατα τον κανόνα – είτε επιλέγοντας συντηρητικά, είτε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, με κριτήριο το δικαιότερο μοίρασμα του πλούτου, μεταξύ άλλων μέσω της ποιότητας του κράτους προνοίας. Αντίθετα, όταν μία χώρα, ειδικά με εξαθλιωμένη μεσαία και κατώτερη τάξη, απειλείται είτε από εξωτερικούς εχθρούς (όπως η Γερμανία τη δεκαετία του 1930, λόγω της υποχρέωσης της να πληρώσει υπέρογκες πολεμικές επανορθώσεις), είτε από μεταναστευτικά κύματα (τα οποία θεωρούνται εχθρικά, κυρίως λόγω του ότι επιδεινώνουν τις ήδη προβληματικές συνθήκες διαβίωσης), τότε κλίνει προς το φασισμό – θεωρώντας πως μόνο έτσι μπορεί να προστατευθεί, κινδυνεύοντας να σβηστεί από τον παγκόσμιο χάρτη.

Στρατηγικές εξαφάνισης του αντίλογου – Το στίγμα του γραφικού και η ποινικοποίηση

Ο συστημικός λόγος, ως κυρίαρχος λόγος εξουσίας, από όπου κι αν εκπορεύεται κάθε φορά, επιδιώκει αφενός να ασκεί τη μέγιστη δυνατή κοινωνική επιρροή, αφετέρου επιχειρεί την εξαφάνιση οποιασδήποτε άποψης, θέσης ή και ομάδας που παράγει αντίλογο και επιδιώκει να αποτελέσει το ανάχωμα σε αυτήν την επιρροή.

Βεβαίως, ο πόλεμος σε επίπεδο ρητορικής και προπαγάνδας κατέχει εξέχουσα θέση στην εργαλειοθήκη της εκάστοτε εξουσίας, πολλώ δε μάλλον σήμερα, που τα όπλα (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά) περισσότερο χρησιμοποιούνται σαν επιχειρήματα στο πλαίσιο μιας προπαγάνδας ισχύος, παρά για τη διεξαγωγή πραγματικών αναμετρήσεων. Η τεράστια ισχύς των σύγχρονων όπλων αποτελεί το κύριο επιχείρημα της αποτροπής των πραγματικών πολεμικών συρράξεων.

Η νέα γερμανική απάτη δισεκατομμυρίων

Το ύψος της λογιστικής μόνο απάτης της WIRECARD υπολογίζεται στο 1,9 δις € – τεκμηριώνοντας πως τα ποσά του ξεπλύματος και της φοροδιαφυγής στη Γερμανία είναι τεράστια. Το μεγάλο ερωτηματικό βέβαια είναι το πώς μπορούν να ανταγωνιστούν χώρες όπως η Ελλάδα, αυτά τα διεφθαρμένα κράτη που εκμεταλλεύονται τα πάντα – αποτελώντας άντρα ξεπλύματος μαύρου χρήματος, οάσεις φοροδιαφυγής, κέντρα ανομίας και κάθε είδους εγκλημάτων. Το κωμικοτραγικό της ιστορίας είναι όμως το ότι, οι Έλληνες κατηγορούνται ως φοροφυγάδες και μάλιστα από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους – οι οποίες είναι φυσικά πιόνια των ξένων και ιδίως των Γερμανών. Αυτών που δεν θέλουν μόνο να καταστήσουν την Ελλάδα αποικία χρέους τους στο διηνεκές αλλά, επί πλέον, αποθήκη παράνομων μεταναστών – οι οποίοι αργότερα θα εργάζονται με μισθούς πείνας για τις ελληνικές επιχειρήσεις που θα εξαγοράσουν οι Γερμανοί, σε εξευτελιστικές τιμές.

Η μεγάλη τραπεζική κλοπή

Ο υπουργός οικονομικών θριαμβολογεί για την ύφεση ύψους 0,9% του πρώτου τριμήνου, χωρίς να τη συγκρίνει με την ανάπτυξη 4% που είχε υποσχεθεί, αλλά με την ύφεση των άλλων χωρών της ΕΕ. Προσποιείται λοιπόν πως δεν γνωρίζει ότι, η Ελλάδα έχει υποστεί μία πτώση του ΑΕΠ της τάξης του 25% τα τελευταία χρόνια – όταν οι άλλες χώρες όχι μόνο δεν είχαν ύφεση, αλλά αναπτύχθηκαν πάνω από 10%. Θλιβερό! Μας είναι αδύνατον πάντως να αιτιολογήσουμε τη γενικότερη αισιοδοξία της κυβέρνησης – αφού δεν προκύπτει από κανένα οικονομικό μέγεθος.

Η τραπεζική τοκογλυφία

Οι εμπορικές τράπεζες είναι σε θέση να κερδίζουν, εάν έχουν βέβαια αρκετούς πελάτες, ακόμη και με αρνητικά επιτόκια – ακριβώς επειδή τα δάνεια πολλαπλασιάζουν τα χρήματα τους, ενώ η επιστροφή των δανείων «καίει» τα νέα χρήματα που είχαν δημιουργήσει από το πουθενά. Αυτό που τους μένει λοιπόν, όταν εξοφλούνται τα δάνεια τους, είναι το κέρδος – ενώ η παραπάνω διαδικασία τεκμηριώνει πως το πρόβλημα τους δεν είναι συνήθως η έλλειψη χρημάτων, αλλά η μη ύπαρξη αξιόχρεων δανειοληπτών, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας. Τεκμηριώνει επίσης γιατί στο παρελθόν έδιναν όσα περισσότερα δάνεια τους επιτρεπόταν, υπολογίζοντας επί πλέον πως τα κράτη δεν θα τις έκλειναν – πως θα ιδιωτικοποιούσαν τα κέρδη, κοινωνικοποιώντας τις ζημίες τους, εκμεταλλευόμενες το ετεροβαρές ρίσκο (=ηθικός κίνδυνος).

“Ουσιαστικά οι εμπορικές τράπεζες δανείζουν αέρα έναντι εμπράγματων αξιών (ακίνητα, επιχειρήσεις κοκ.), κερδίζοντας χρήματα από αυτόν τον αέρα, τους τόκους – έχοντας επί πλέον το αποκλειστικό μονοπώλιο στην όλη διαδικασία”.

Το Βερολίνο θέλει να υπαγορεύσει που θα πάνε τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης

Το Βερολίνο εξ αιτίας της εμμονικής πάθησης περί δικαίου και άλλων παραισθησιογόνων φιλοσοφικο-πολιτικών αντιλήψεων, πίσω από τις οποίες κρύβονται μεγαλειώδη ιμπεριαλιστικά ορμέμφυτα, άργησε να κατανοήσει τη δυναμική της ύφεσης που πυροδότησε το lockdown του κορονοϊού.

Μόλις κατάλαβε, πανικοβλήθηκε και ανακοίνωσε ένα εθνικό γερμανικό πρόγραμμα 500 δισ. ευρώ και δανείστηκε 155 δισ. ευρώ από τις αγορές. Μετά συνειδητοποίησε πως αν σκάσει ο ευρωπαϊκός Νότος δεν θα μείνει τίποτε όρθιο και έκανε έναν τακτικό συμβιβασμό με τον Μακρόν. Στο ηθικό-πολιτικό πεδίο αντιμετώπισης της πανδημίας, άλλωστε, το Βερολίνο έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, γεγονός που πυροδότησε νέο κύμα αντιγερμανισμού στην Ευρώπη.

Η πολιτική της αυτοκτονίας

Οι άνθρωποι είναι σαν τα πρόβατα, τα οποία ακολουθούν τον αρχηγό του κοπαδιού, όπου και αν τους οδηγήσει. Πολύ περισσότερο, θα προτιμούσαν να τον ακολουθήσουν ακόμη και στο θάνατο, παρά να σκεφθούν από μόνοι τους – πόσο μάλλον να σηκωθούν από τους καναπέδες τους, να αποτινάξουν τη μιζέρια και να πολεμήσουν για το βιοτικό επίπεδο, κυρίως δε για την ελευθερία τους. Ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφθούν ή πρόθυμοι να αναζητήσουν τις κατάλληλες πηγές, έτσι ώστε να σχηματίσουν τη δική τους άποψη. Επειδή όμως όλοι θέλουν να έχουν άποψη, δεν απομένει παρά να ενστερνισθούν έτοιμες απόψεις άλλων – αντί να κουραστούν οι ίδιοι, δημιουργώντας τις δικές τους. Το γεγονός αυτό είναι απολύτως κατανοητό τόσο στην Τρόικα, όσο και στα ΜΜΕ, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά την ευκολία, με την οποία χειραγωγείται ο όχλος – αρκεί να του σερβιριστούν απόψεις, από ένα κατάλληλα επιλεγμένο πάνελ άβουλων καθηγητών, ετερόφωτων πολιτικών, φημισμένων δημοσιογράφων ή διανοουμένων «μισθοφόρων», με την ετικέτα «κοινώς αποδεκτές».

Πολεμικές οφειλές: Το προεκλογικό πυροτέχνημα και τα ευτελή γερμανικά κόλπα

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε για μια ακόμη φορά να υποτιμήσει τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού. Την παραμονή της αποχώρησής της από την εξουσία προέβη στο φραστικό και μόνο πυροτέχνημα ότι με ρηματική διακοίνωση επιζητεί να ρυθμιστούν οι γερμανικές πολεμικές οφειλές προς την Ελλάδα, στις οποίες περιλαμβανομένου του κατοχικού δανείου.

Ανεξάρτητα από τις προφανείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες, προκύπτει ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα: Ότι δηλαδή στα τέσσερα χρόνια που η κυβέρνηση αυτή βρέθηκε στην εξουσία, δεν φαίνεται μέχρι σήμερα να έχει συναινέσει στην απεμπόληση του γερμανικού πολεμικού χρέους μέσα από μια μυστική συμφωνία. Μπορεί να μην διεκδίκησε την εξόφλησή του, αλλά δεν παραιτήθηκε από την αξίωση. Κάτι ανάλογο είχαν πράξει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις στα τελευταία χρόνια που πολύ καθυστερημένα πήραν είδηση ότι ‘κάτι’ μας χρωστούσε η μεταπολεμική Γερμανία.

Το μέλλον της Γερμανίας

Το οικονομικό μοντέλο της χώρας πλησιάζει στη δύση του, ενώ ο κατήφορος της θα επιταχυνθεί από την προβλεπόμενη παγκόσμια ύφεση, από τους ενδεχόμενους δασμούς των Η.Π.Α., από το BREXIT, καθώς επίσης από την παραμονή ή μη της Ιταλίας στο ευρώ – όπου ασφαλώς η παραμονή της θα τη μετατρέψει σε γερμανική αποικία αντίστοιχη της Ελλάδας, παράλληλα με τη Γαλλία, την Ισπανία κοκ.

Ανάλυση 

Παραδόξως οι δύο χώρες που αναμίχθηκαν επιθετικά στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Γερμανία και η Ιαπωνία, στη συνέχεια αναπτύχθηκαν ξανά με επιθετικό τρόπο – αυτή τη φορά οικονομικό, εις βάρος των υπολοίπων. Πρώτη η Ιαπωνία, η οποία όμως μετά το «χαστούκι» των Η.Π.Α. (ραγδαία ανατίμηση του γεν, σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων και του χρηματιστηρίου), μείωσε αναγκαστικά τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της – αν και στη συνέχεια τα αύξησε ξανά, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό (γύρω στο +4%). 

Οι δολοφονικές προβλέψεις του ΔΝΤ

Πώς το Ταμείο, με όπλο τις ψευδείς δημοσιεύσεις για τον υπερπληθωρισμό χειραγωγεί τις μάζες, τρομοκρατεί τους ανθρώπους, προκαλεί κοινωνικές αναταραχές και ανατρέπει καθεστώτα – ενώ κατάφερε να πείσει τους Έλληνες πως το δηλητηριώδες φάρμακο του, τα μνημόνια, δεν αποσκοπούσε στη μετατροπή τους σε οικονομική αποικία της Γερμανίας και σε αμερικανικό στρατιωτικό προτεκτοράτο, αλλά στην εξυγίανση της πατρίδας τους!

Ανάλυση 

Ένα από τα αρνητικά χαρακτηριστικά αυτών που γράφουν ή ομιλούν δημόσια είναι η ασάφεια – η οποία προέρχεται είτε από έλλειψη πραγματικής γνώσης, είτε από προσπάθεια χειραγώγησης. Στα πλαίσια αυτά, οφείλει κανείς να αδιαφορεί για εκείνα που δεν καταλαβαίνει, χωρίς να θεωρεί πως οφείλεται στο δικό του μορφωτικό επίπεδο – αφού η αληθινή γνώση είναι εύκολα μεταβιβάσιμη και δεν απαιτεί ιδιαίτερους αποδέκτες, ενώ κρίνεται ακριβώς από αυτό το σημείο. 

Η παγίδα της ανταγωνιστικότητας

Εισερχόμαστε σε μία νέα εποχή, κατά την οποία οι «ευρωσκεπτικιστές» δεν σκέφτονται πια να εγκαταλείψουν οι χώρες τους την Ευρωζώνη ή την ΕΕ – αλλά να καταλάβουν την ηγεσία της στις Ευρωεκλογές από τη Γερμανία, επειδή έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ασφαλούς εξόδου.

Ανάλυση 

Είναι τεκμηριωμένο πως η Μ. Βρετανία δεν συνεργάσθηκε ποτέ σωστά με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ – έχοντας πάντοτε μεγάλες απαιτήσεις από τη συμμετοχή της, χωρίς όμως να θέλει να αναλαμβάνει αντίστοιχες υποχρεώσεις. Εν τούτοις, η ενδεχόμενη έξοδος της προβλημάτισε σε μεγάλο βαθμό τα άλλα κράτη – ενώ επικρατεί η αντίληψη ότι, η ΕΕ απέτυχε να δημιουργήσει ουσιαστικές ευκαιρίες για τους Ευρωπαίους Πολίτες, τέτοιες που να ενισχύουν τα οφέλη από τη συμμετοχή τους (εύλογα θα λέγαμε αφού, για παράδειγμα, ο ρυθμός ανάπτυξης της Ελβετίας που με δημοψήφισμα το 1992 οι Πολίτες της τέθηκαν εναντίον της συμμετοχής της χώρας τους στην ΕΕ, ήταν πολύ υψηλότερος από το μέσο όρο της ένωσης).

Δεν Είμαστε Ξενομανείς, Είμαστε Δημιουργικοί Ανυπάκουοι

Φωτεινή Μαστρογιάννη

 

«Μπορούμε να αποκλείσουμε ότι οι άμεσες οικονομικές κρίσεις από μόνες τους παράγουν κομβικά ιστορικά γεγονότα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να δημιουργήσουν ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον για τη διάδοση ορισμένων τρόπων σκέψης και συγκεκριμένων τρόπων να θέτουμε και να λύνουμε τα ερωτήματα που συνδέονται με το σύνολο της επακόλουθης ανάπτυξης της εθνικής ζωής.»[1]

Αντόνιο Γκράμσι

Διάβασα στο άρθρο των Αττικών Νέων «Όσα απέκρυψαν από τον ελληνικό λαό. Πως η NSA και τα ΚΑΡΤΕΛ επιβάλλουν τακαθεστώτα στην Ελλάδα! (ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ - ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΔΥΟΕΘΝΙΚΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ)» που βασίζεται στο βιβλίο του Αθανάσιου Στριγά «Παγκόσμιοι Εντολοδότες» ότι ένα από τα, μεταξύ πολλών και τραγικών άλλων, θέματα που απαίτησαν οι Αμερικάνοι να εφαρμοσθούν προκειμένου να στηρίξουν την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία ήταν «να εφαρμόσει μία συγκαλυμμένη επιχείρηση εξαμερικανισμού του ελληνικού λαού πολιτιστικά γλωσσικά κλπ.». 

Η οικονομική αποικιοκρατία

Πώς η μεγαλύτερη παραγωγική μηχανή του πλανήτη, η Κίνα, μετατρέπει τα κράτη της Αφρικής σε αποικίες της – όταν κάτι ανάλογο συμβαίνει με τη αντίστοιχη παραγωγική μηχανή της Ευρώπης, με τη Γερμανία, στην οικονομική κατοχή της οποίας βρίσκονται ήδη η Ελλάδα, η Πορτογαλία κοκ.

Ανάλυση 

Η μετατροπή κρατών σε αποικίες με οικονομικά όπλα στην Ευρώπη διενεργείται από την παραγωγική μηχανή της, από τη Γερμανία – όπου πολλοί από όσους τάσσονταν υπέρ της ΕΕ και της Ευρωζώνης, όπως εμείς, εύλογα αντιδρούν πλέον, επειδή είναι αντίθετοι με τη γερμανική πια ΕΕ και με το γερμανικό ευρώ. Μπορεί δηλαδή να αναγνωρίζουμε τα πλεονεκτήματα μίας ενωμένης Ευρώπης με ένα κοινό νόμισμα για την ειρήνη και την ευημερία, αλλά κανένας δεν θέλει να είναι υποδουλωμένος στη Γερμανία – εκτός από εκείνους που αποτελούν ήδη υποχείρια της και έμμισθους υπηρέτες της, όπως είναι ορισμένα κόμματα και πολιτικοί.

Ο πόλεμος εναντίον της ΔΕΗ

Η Κομισιόν έχει θέσει ως υποχρέωση της ΔΕΗ την απώλεια του 50% των εσόδων της – κάτι που εφόσον συνέβαινε σε οποιαδήποτε εταιρεία, το να χάσει δηλαδή το 50% του τζίρου της παραμένοντας με τα ίδια χρέη, καθώς επίσης ασκώντας κοινωνική πολιτική (τα χρέη των πελατών της ΔΕΗ έχουν φτάσει στα 3 δις € ενώ δεν της επιτρέπεται ουσιαστικά η λήψη αυστηρών μέτρων είσπραξης τους για κοινωνικούς λόγους), θα την οδηγούσε σε χρόνο μηδέν στη χρεοκοπία. Με στόχο τώρα την υφαρπαγή των καλύτερων πελατών της ΔΕΗ, έχει ξεσπάσει ένας πόλεμος τιμών και προσφορών από ιδιώτες – χωρίς κανένας να καταλαβαίνει πώς είναι δυνατόν να καλύπτουν το κόστος τους και ποιός τους ελέγχει. 

Οι δέκα κανόνες της χειραγώγησης

Δεν είμαστε πλέον ελεύθεροι, ούτε η σκέψη μας είναι – γεγονός που τεκμηριώνεται σήμερα στην Ελλάδα, όπου παρά το ότι βαδίζει με γρήγορα βήματα στα σκουπίδια της ιστορίας, δεν αντιδράει απολύτως κανένας, δεν φαίνεται καμία μελλοντική προοπτική υγιούς εξέγερσης, ενώ οι «μελλοθάνατοι» σιωπούν όπως τα πρόβατα που οδηγούνται πειθήνια στη σφαγή.

«Όταν η κοινωνία πείθεται συλλογικά ότι είναι ανόητη, διεφθαρμένη και ανίκανη, οπότε είναι η ίδια ένοχος για τα δεινά που της συμβαίνουν (κακή συνείδηση), τότε εξουδετερώνεται πλήρως – αφού αυτός που νοιώθει ένοχος δεν είναι σε θέση να αγωνισθεί, να πλημμυρίσει τους δρόμους και να επαναστατήσει».

Το ζητιανηλίκι θα κρίνει τις εκλογές…

Είναι απίστευτη η κατάντια της χώρας. Οι Έλληνες να ζουν με βοηθήματα και η αριστερή κυβέρνηση να ζυγιάζει τα κέρδη από την ψήφο των ζητιάνων…

Ψάχνονται τώρα να δουν πώς μπορούν να κερδίσουν έστω και από το ζητιανηλίκι. Αναρωτιόνται… Να βγούμε τώρα να μοιράσουμε τις πενταροδεκάρες στον πεινασμένο λαό ή λιγουλάκι πριν τις εκλογές…

Και αν τα μοιράσουμε τώρα, τα πάρουν και μας μουντζώσουν;

Το ευρώ ως φυλακή κρατών

Η Γερμανία ρισκάρει τα πάντα υιοθετώντας το γνωστό «ή όλα ή τίποτα», όπως ακριβώς όταν κήρυξε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο – ενώ πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό της εξωτερικής της πολιτικής των τελευταίων 150 ετών, με το οποίο κέρδιζε μεν πάντοτε όλες τις μάχες, αλλά έχανε τον πόλεμο.

Ανάλυση 

Μέχρι πρόσφατα υπήρχαν φυλακές μόνο για ανθρώπους, ως τιμωρία για τις εγκληματικές τους πράξεις. Όπως φαίνεται όμως, υπάρχουν εξελίξεις στον τομέα, με τη δημιουργία μίας φυλακής για κράτη – τα οποία κατηγορούνται για εγκληματική συμπεριφορά από έναν και μόνο αυστηρό δικαστή: από τη Γερμανία που νομίζει πως της ανήκει αυτό το δικαίωμα. 

Καιρός ήταν… Η κυβέρνηση «ξαναπαίζει» το χαρτί της πάταξης της διαφθοράς

«Θα κερδίσουμε τις εκλογές εάν βάλουμε κάποιους φυλακή» είχε πει ο κ. Πολάκης

Το χαρτί πάταξης της διαφθοράς «παίζει» για ακόμα μία αφορά η κυβέρνηση.

Αυτή τη φορά, «πρωτεργάτης» ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης.

«Θα κερδίσουμε τις εκλογές εάν βάλουμε κάποιους φυλακή» είπε από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Συμπτωματικά, περίπου δέκα μέρες μετά, ακολούθησε η φυλάκιση του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας, Γιάννου Παπαντωνίου, αλλά και της συζύγου του, Σταυρούλα Κουράκου, οι οποίοι κατηγορούνται για τη νομιμοποίηση ποσού 2,8 εκατ. ελβετικών φράγκων προερχόμενων από παράνομες αμοιβές, που ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο κατά 400 εκατ. ευρώ.

Όργιο φοροδιαφυγής στη Γερμανία

Δύο νέα είδη φορολογικής απάτης, τα εγχειρήματα Cum-Ex και Cum-Cum, στα οποία αποκαλύφθηκε πως συμμετείχαν όλες οι μεγάλες τράπεζες, κυρίως η Deutsche Bank και η Commerzbank – οπότε πολύ σωστά θεωρούνται ως εγκληματικές συμμορίες.

Επικαιρότητα 

Πρόσφατα ανακαλύφθηκαν δύο τρόποι, τα εγχειρήματα Cum-Ex και Cum-Cum, μέσω των οποίων τράπεζες, κερδοσκόποι και δικηγόροι κερδίζουν τεράστια ποσά, κλέβοντας τα κράτη – αφού προηγουμένως έχουν αναλύσει τα φορολογικά τους συστήματα και έχουν βρει τα αδύναμα σημεία που τους επιτρέπουν τη, νόμιμη ουσιαστικά, κλοπή. Μόνο από τη Γερμανία κλάπηκαν μεταξύ των ετών 2001 και 2016 το λιγότερο 31,8 δις € – από τη Γαλλία 17 δις €, από την Ιταλία 4,5 δις €, από τη Δανία 1,7 δις € (γνωστή για το ξέπλυμα χρήματος 230 δις € από τράπεζα της) και από το Βέλγιο 201 εκ. €.

Το τέχνασμα, η μηχανή του διαβόλου δηλαδή που έστηναν οι ελίτ των χωρών που μας κατηγορούν συνεχώς ως φοροφυγάδες, για να γίνονται πλουσιότεροι, με τη βοήθεια των διεφθαρμένων γερμανικών κυρίως τραπεζών και των δικηγόρων της χώρας, είναι εξαιρετικά απλό – το εξής παρακάτω: